Chapter VIII

Podekscytowani siedzieliśmy na kanapie jedząc paprykowe chipsy. Widziałem, że ten mecz dla Louisa jest bardzo ważny, gdyż jest wielkim fanem piłki nożnej. Nawet jeśli to tylko powtórka. Rozsiedliśmy się wygodnie i mecz się zaczął. Przez pierwsze 15 minut nie działo się nic specjalnego. Kątem oka zaglądałem na Lou, który jak zaczarowany wpatrywał się w ekran. Widać było, że jest spięty, zależało mu na wygranej. Nie rozumiem dlaczego jest to dla niego to tak dużo. Wreszcie pierwszy gol. Akcja powoli się rozkręcała...

♥.♥
                                                     *Oczami Louisa*
 Wygraliśmy! Nie mogę w to uwierzyć! Ze szczęścia po prostu rzuciłem się na Harryego, który właśnie otwierał puszkę piwa. Skończyło się to wypadkiem. Połowa rajskiego płynu wylądowało na spodniach Hazzy. Oboje zaczęliśmy się śmiać, aż w końcu sturlaliśmy się na podłogę. Styles zawinął się w koc, przez co różne przekąski leżące na oparciu sofy zostały zrzucone. Śmiałem się jak głupi mimo iż Hazza leżący nade mną wbijał mi łokieć w brzuch. Nagle coś białego zsunęło się z ręki chłopaka. Uśmiech z mojej twarzy zniknął. Zauważyłem na jego nadgarstku kilka cięć. Zdezorientowany Harry próbował zasłonić swoją rękę, ale nie zdążył. Pod wpływem emocji spoliczkowałem chłopaka. Teraz to ja byłem na górze przypierając go do podłogi. Nie miał żadnej drogi ucieczki.
- Co ci strzeliło do głowy!? - wykrzyczałem wściekły.
Styles próbował wydostać się z pod mojego ciała, ale nie pozwoliłem mu na to. Zrezygnował. Nie zejdę z niego póki nie dowiem się co ostatnimi dniami go gnębi.
- Proszę, puść mnie - powiedział czerwony - wszystko powiem...
Wstałem. Ciągle patrząc na Harryego usiadłem na kanapie i czekałem na wyjaśnienia. Chłopak usiadł obok i wziął głęboki oddech. Widać było, że ciężko mu o  tym mówić.
- Bo jest taka dziewczyna... - powiedział wlepiając wzrok w podłogę.
Przerwałem mu. Nie chciałem wysłuchiwać kolejnych kłamstw. Nie zrobił by czegoś takiego przez durne, chwilowe zauroczenie, znam go. On coś przede mną ukrywa, widzę to. Przyjaźnimy się właściwie od zawsze, może mi powiedzieć o WSZYSTKIM. W oczach Hazzy pojawiły się łzy. Ostatnio stał się strasznie wrażliwy. Może po prostu nie radzi sobie z tym wszystkim? Z tego co wiem nie ma żadnych innych, poważniejszych problemów. A może tego nie dostrzegam? Tak czy inaczej okaleczanie nie jest rozwiązaniem problemu. Westchnąłem cicho i przytuliłem go. Ten również mnie objął i potarł oko. Może powinienem go wspierać, a nie tak od razu na niego naskakiwać? Ale ja już taki jestem. Zrobiło mi się go jeszcze bardziej żal kiedy usłyszałem jak cicho pociąga nosem. Przecież jest mi tak cholernie bliski, myślałem, że nie mamy przed sobą tajemnic. Jesteśmy, albo byliśmy jak bracia...przykre. Popatrzyłem na niego i lekko się uśmiechnąłem chcąc dodać mu otuchy. Znowu miał czerwone oczy, na taki widok serce mi pęka. Szczerze? Nigdy nie zachowywałem się tak wobec przyjaciela, on jest pierwszy. Co do dziewczyn, tak, to oczywiste, ale Hazz jest wyjątkowy. Zawsze pomagaliśmy sobie w trudnych sytuacjach, teraz też mu pomogę. Za wszelką cenę muszę się dowiedzieć o co naprawdę chodzi. Ale nie dziś, jest zmęczony. Powlókł się na górę i niechętnie wszedł do sypialni. Zasnął. Leżałem obok niego. Tej nocy spałem czujnie, nie dając mu uciec do salonu na kanapę. Chcę, żeby czuł we mnie swoje wsparcie. Dopilnuję tego.

***

Witajcie skarby! xx PRZEPRASZAMY, że rozdział 7 był tak krótki - brak weny :c Jak widzicie akcja się rozkręca :3 10 komentarzy i dodajemy 9 rozdział! Huhu, jak to szybko zleciało :o
Pozdrawiamy ♥
Autorki:
@oczy_potwora
@marynikaxx